استفاده‌ي نامناسب اراضي موجب افزايش سرعت بيابان‌زايي در مناطق خشك و نيمه‌خشك مي‌گردد. هدف از اين مطالعه ارزيابي اثرات بيابان‌زايي پيرامون نغييرات پوشش/ كاربري اراضي در استان قم در یک بازه‌ي زمانی 33 ساله با استفاده از تصاوير لندست TM 1976، 1992 و 2009 مي‌باشد. داده‌هاي بارش، تعداد دام و شاخص SPI نيز جهت تفسیر دلیل این تغییرات در اين دوره مقايسه شد. ابتدا پيش پردازش‌هاي هندسي، اتمسفري و توپوگرافي بر روي تصاوير اعمال شدند و نقشه‌هاي كاربري/پوشش اراضي با استفاده از طبقه‌بندي نظارت شده و فازي استخراج گرديد. صحت نقشه‌ها با استفاده از صحت كلي و ضريب كاپا محاسبه شدند. بر اساس نتایج، نقشه‌هاي توليدي با روش فازي صحت بيشتري نسبت به طبقه‌بندي نظارت شده داشتند. در این بازه‌ي زمانی، ميزان مراتع از 784281 به 662910 هكتار كاهش يافته و 34112 هكتار از اراضي به زمين‌هاي شوره‌زار تبديل شده‌اند. نتايج همچنين نشان داد كه ميزان اراضي مسكوني و صنعتي و كشاورزي به ترتيب 2864 و 13308 هكتار افزايش يافته است و درياچه‌ي نمك در سال 2009 به طور كامل خشك شده است. نتايج حاكي از آن بود كه ساخت سد و قطع آب‌های ورودی به استان، بهره‌برداری شدید از آب‌هاي زيرزميني، خشك‌سالي‌های متوالی و افزايش تعداد دام موجب افزايش سرعت روند بيابان‌زايي بخصوص در بخش شرقی استان قم شده است. نحوه‌ي مديريت اراضی و تغييرات زيست محيطي، هر دو مي‌توانند عامل اين تغييرات باشند. مدیریت جامع و تطبیقی و بخصوص اصلاح مدیریت منابع آب استان می‌تواند منطقه را به شرایط گذشته بازگرداند.